🎴 Europa Po I Wojnie Światowej Mapa

ROZDZIAŁ III: ŚWIAT PO II WOJNIE ŚWIATOWEJ. 102. 1. Powojenny podział świata Zjednoczona Europa; 5. Świat w erze globalizacji mapa serwisu; newsroom I wojna światowa - konflikt zbrojny z lat 1914-1918 toczący się w Europie, Azji i Afryce - radykalnie zmieniła oblicze ówczesnego świata. „Wojna przyniosła kres epoki królów. Skończyło się wielowiekowe panowanie Hohenzollernów, Habsburgów, Romanowów, dynastii osmańskiej. Niemcy, Turcja, Austria i Rosji stały się republikami, podobnie jak większość krajów Nowej Europy Sytuacja gospodarcza Austrii po I wojnie światowej. Po I wojnie światowej Austro - Węgry rozpadły się na dwa państwa. Austria, która była przyzwyczajona do surowców z terenów węgierskich nagle została ich pozbawiona. Przed I wojną światową kraj ten utrzymywał kontakty handlowe z wieloma państwami, które znajdowały się w Układy pokojowe przypieczętowane zostały po I wojnie światowej wzajemnymi wymianami ludności, nadzorowanymi bezpośrednio przez personel Ligi Narodów, zrealizowanymi w latach 1923–1930, jako jeden z owoców traktatu lozańskiego i na podobnych zasadach jak wymiana ludności między Grecją a Turcją. Zobacz też Mapa polityczna europy po i wojnie światowej.europa w 1918 r. Mapa w skali 1:3 500 000 przedstawia podział polityczny i sytuację międzynarodową w europie dwudziestolecia międzywojennego z uwzględnieniem państw powstałych lub odrodzonych po i. 9 stycznia 2020. Enigmatyczna ”Mapa Gomberga” może być odpowiedzą za obecną sytuację geopolityczną oraz za wszystkie decyzje militarne i polityczne podejmowane w ostatnich latach na świecie. Najbardziej intrygujące jest to że mapa powstała w 1942 r. jeszcze podczas wojny i wyraźnie pokazuje nam podział świata do którego dąży View klasa-8-sprawdzian-1-a-test-pdf.pdf from AA 1CN Sprawdzian 1. Europa i świat podczas II wojny światowej grupa A . imię i nazwisko . klasa . / 30 liczba punktów . ocena Zadanie 1. W tytule jest napisane, że to państwa po I wojnie światowej, a to państwa przed I wojną światową To miało być po nie w trakcie czy przed. Ziom +1. Poziom Plan Schlieffena i francuski Plan XVII 1914. Plany operacyjne przed I wojną światową – miały na celu jak najlepsze przygotowanie poszczególnych państw do ewentualnej wojny. Określały założenia strategiczne w przyszłym konflikcie: kto ma być głównym przeciwnikiem, na jakim obszarze mają się toczyć działania wojenne, jakie nuklearną, za pomocą której położono ostateczny kres II wojnie światowej. Rywalizacja supermocarstw w okresie zimnej wojny rozciągała się na kraje tzw. Trze-ciego Świata podsycała lokalne napięcia i konflikty, np. zaopatrując w broń obie strony. Na tych obszarach wojna awansowała wręcz do rangi podstawowego narzędzia polityki Europa i Ameryka po I wojnie Połącz w pary. autor: Joanna46. Klasa 7 Historia. Świat po I wojnie światowej. Rozszyfruj. autor: Beatahero. Klasa 7 Historia. Świat po I wojnie światowej Uporządkuj. autor: Romsat. Procesy powojenne. Po zakończeniu II wojny światowej trybunały międzynarodowe, krajowe i wojskowe przeprowadziły procesy dziesiątek tysięcy oskarżonych zbrodniarzy wojennych. Próby wymierzenia sprawiedliwości sprawcom nazistowskich zbrodni nadal miały miejsce w XXI w. Niestety większości przestępców nigdy nie osądzono ani nie IVdh. 1 Temat: Mapa polityczna Europy po I wojnie w 1918 r. Walczyło 65 mln żołnierzy (60% poległo/10 mln/ lub zostało rannych); Zniszczenia gospodarcze; Ingerencja państwa w gospodarkę; Zadłużenie Europy w USA; Kryzys gospodarczy – brak pracy dla weteranów; Emancypacja kobiet; Upadek Hohenzollernów, Habsburgów i Romanowów; Powstanie nowych Konferencja pokojowa w 18 I 1919 – 32 państwa zwycięskie; Rada Dziesięciu/USA, WB, Francja, Japonia, Włochy/; Cele: zapewnić pokój, Francja chciała maksymalnie osłabić Niemcy zaś WB i USA chciały zachować równowagę; Projekt traktatu – 7 maja 1919 – Niemcy przeciw i ultimatum ententy; 28 czerwca 1919 – traktat z Niemcami w Wersalu; 10 września 1919-traktat z Austrią w Saint-Germain; 27 listopada 1919-traktat z Bułgarią w Nauilly; 4 czerwca 1920-traktat z Węgrami w Trianon w Wersalu; 10 sierpnia 1920-traktat z Turcją w Liga Narodów. cel: czuwanie nad pokojem;Inicjator: Thomas Woodrow Wilson; Zasady: nieuciekanie się do wojny, jawne stosunki międzynarodowe, przestrzeganie sprawiedliwości i zobowiązań – 32 państwa + 13 neutralnych; Siedziba – Genewa; Organy: Zgromadzenie, Rada/5(4) mocarstw/, Sekretariat, Stały Trybunał Sprawiedliwości Międzynarodowej w Hadze i Międzynarodowa Organizacja Pracy w Genewie; Mały traktat wersalski – nowo powstałe państwa zobowiązano do przestrzegania praw mniejszości; Odebrane Niemcom i Turcji kolonie stały się terenami mandatowymi mocarstw – przygotowanie do niepodległości; Brak organów egzekwujących uchwały i rezolucje – Stosunki międzynarodowe w latach w Waszyngtonie / - 9 państw – USA, Belgia, Francja, Chiny, Japonia, Holandia, WB, Włochy Portugalia; Wspólna ochrona kolonii na Pacyfiku, Polityka otwartych drzwi w Chinach, Traktat o dopuszczalnym tonażu flot wojennych, Uprzywilejowana pozycja USA; Ład międzynarodowy izolował Niemcy i Rosję Radziecką (nie zaproszono do Ligi Narodów i konferencji w Waszyngtonie)- w Niemczech nawoływano do bojkotu systemu wersalskiego;10 Francja zawiera układy z Belgią i Polską i stworzyła Małą Ententę;Wielka Brytania zwołała konferencję do Genui w celu odnowienia stosunków gospodarczych z Niemcami i Rosją Traktat w Rapallo Niemcy i Rosja zawarły porozumienie dyplomatyczne, gospodarcze i wojskowe; Konferencja w Locarno 1925 – pakt gwarantujący granice między Francją, Belgią, Wielką Brytanią, Włochami i Niemcami – brak gwarancji dla Polski mimo obecności na konferencji. I wojna światowa doprowadziła do diametralnej zmiany w układzie granic europejskich, Konflikt, w którym udział wzięły największe państwa ówczesnej Europy, przekształcił mapę nie tylko Europy Środkowej i Wschodniej, ale także i Bliskiego Wschodu. W 1918 r. rozkładowi uległa wielonarodowa monarchia Habsburgów. Ruchy o charakterze narodowowyzwoleńczym w dualistycznej monarchii zrodziły się już przed 1914 r. początkowo w postaci czeskiej, później jugosłowiańskiej. Kluczowym zagadnieniem okazała się być dla nowej Europu także sprawa polska. Spośród ujarzmionych narodów to właśnie Polacy byli czynnikiem najpoważniejszym, najliczniejszym i co warto dodać w dziedzinie świadomości narodowej oraz woli odzyskania wolności ich dążenia były bardzo dobrze zorganizowane. Polacy prze 1918 r. byli podzieleni pomiędzy trzy państwa zaborcze – Prusy, Austrię i Rosję. Konflikt światowy jakim była I wojna, doprowadził do długo oczekiwanej sytuacji, kiedy pod różnych stronach frontu stanęli dotychczasowi sojusznicy – państwa zaborcze. Zaborcy starali się wykorzystać Polaków do własnych celów, jako element prowadzonej polityki ogólnopaństwowej, zapowiadając utworzenie czy to pod auspicjami Austrii czy Rosji, bliżej nieokreślonego państwa polskiego, korzystającego z autonomii w ramach państw zaborczych. Sprawy wyzwolenia narodów podbitych w zupełnie innym świetle przedstawiła rewolucja rosyjska, a dokładniej ogłoszone przez Lenina prawo do samostanowienia narodów. 15 listopada 1917 r. została ogłoszona Deklaracja praw narodów Rosji. Dawała ona wszystkim nierosyjskim narodom podbitym prawo do oderwania się od państwa rosyjskiego i do realizowania prawa do samostanowienia. Hasło samostanowienia narodów nie było w 1917 r. czymś zupełnie nowym. Doszło ono już do głosu podczas wojen bałkańskich w latach 1912/1913. Wojny te doprowadziły do obalenia rządów tureckich na Półwyspie Bałkańskim. Wówczas jednak wielonarodowe państwa takie jak Austro-Węgry i cesarstwo rosyjskie nie chciały tego prawa zaakceptować. Pierwszym państwem, które skorzystało z powyższego prawa stała się Ukraińska Republika Ludowa, której powstanie zostało proklamowane w Kijowie 20 listopada 1917 r. W styczniu następnego roku republika całkowicie oddzieliła się do Rosji. Na terenie Ukrainy działali już wówczas socjaliści, którzy w porozumieniu z Rosją Radziecką, 30 grudnia 1917 r., proklamowani powstanie Ukraińskiej Socjalistycznej Republiki Radzieckiej. W tej sytuacji nowe państwo ukraińskie pogrążyło się w wojnie domowej. Wkrótce po Ukraińcach 6 grudnia 1917 r. niepodległość ogłosili Finowie. Podobnie jak to miało miejsce na Ukrainie, także i tutaj elementy lewicowe próbowały wprowadzić ustrój socjalistyczny. I czasowo rzeczywiście udało im się objąć władzę w Helsinkach, gdzie 28 stycznia 1918 r. ogłoszono powstanie Socjalistycznej Republiki Finlandii. Rozpoczęła się wojna domowa, w wyniku której siły prawicowe zwyciężyły, a Socjalistyczna Republika Finlandii została rozwiązana. 3 marca 1918 r. w Brześciu nad Bugiem został podpisany traktat pokojowy pomiędzy Rosją Radziecką a Niemcami. Podczas okupacji niemieckiej w krajach nadbałtyckich, trwającej jeszcze po podpisaniu traktatu, 16 lutego 1918 r. litewscy nacjonaliści ogłosili powstanie państwa litewskiego. Założono, że nowe państwo otrzyma ustrój monarchiczny. Niedługo potem z deklaracją niepodległości wystąpili Estończycy. W Tallinie 24 lutego 1918 r. proklamowano powstanie państwa estońskiego. W tym samym roku, dopiero jednak 18 listopada, wbrew woli okupanta niemieckiego i radzieckiego, Łotysze proklamowali powstanie niepodległego państwa. W wyniku działań wojennych prowadzonych pod koniec I wojny, państwo niemieckie poniosło klęskę, a wszystkie dotychczasowe tereny zajęte przez wojska niemieckie dostały się pod radziecką okupację. Rosja była zainteresowana rozprzestrzenieniem się ustroju socjalistycznego na inne państwa Europy Środkowo-Wschodniej. Cel udało jej się w 1918 r. przynajmniej częściowo zrealizować, ponieważ dnia 22 listopada 1918 r. powstała Łotewska Republika Radziecka, 29 listopada – Estońska Republika Radziecka, a 8 grudnia – Litewska Republika Radziecka. Dość długo niewyjaśniona pozostawała sprawa Białorusi, która także była okupowana przez wojska niemieckie. Pod koniec 1918 r. Niemcy zaczęli się stopniowo wycofywać z zajętych dotychczas terenów, a w ich miejsce zaczęły wkraczać wojska polskie. 1 stycznia 1919 r. proklamowano w Mińsku powstanie Białoruskiej Socjalistycznej Republiki Radzieckiej. Niedługo potem powstał pomysł połączenia nowego państwa z Litwą. W wyniku podjętych działań 27 lutego 1919 r. utworzona została Litewsko-Białoruska Socjalistyczna Republika Radziecka. Państwo istniało jednak tylko formalnie, bowiem Litwa wówczas znajdował się już pod wpływem stronnictw prawicowych. Z tego też powodu 12 lipca 1920 r. proklamowano powstanie samodzielnej Białoruskiej Socjalistycznej Republiki Radzieckiej. Jesienią 1918 r. wyjaśniła się też sprawa polska. Rozwiązanie przyspieszyła wyraźna deklaracja państw zebranych na konferencji w Wersalu o konieczności powstania Polski niepodległej i zjednoczonej, z dostępem do morza. Nim jednak doszło do powstania niepodległego państwa polskiego na terenie monarchii austro-węgierskiej rozegrały się wydarzenia, które przypieczętowały upadek tego państwa. Zamieszkujący monarchię Czesi, Słowacy i Jugosłowianie, także domagali się uznania ich praw do posiadania własnego państwa. 28 października 1918 r. w Pradze Czesi ogłosili powstanie państwa czechosłowackiego. Bardziej skomplikowana była sytuacja na jugosłowiańskich obszarach monarchii habsburskiej. Jugosłowianie podlegali trzem ośrodkom politycznym: Słoweńcy i Dalmacja – Wiedniowi, Chorwaci, Serbowie – Budapesztowi, a Bośniacy – zarządowi wojskowemu w Sarajewie. 6 października 1918 r. w Zagrzebiu powołano do życia Radę Narodową Słoweńców, Chorwatów i Serbów. 29 października sejm chorwacki zerwał unię z Węgrami i w tym samym dniu wspomniana Rada Narodowa proklamowała powstanie państwa wielonarodowego – Państwa Serbów, Chorwatów i Słoweńców (Państwo SHS), które w 1929 r. przyjęło nazwę – Jugosławia. 1 grudnia 1918 r. w Belgradzie regent Serbii, ks. Aleksander Karadjordjević ogłosił powstanie jednolitego Królestwa Serbów, Chorwatów i Słoweńców, które objęło Serbię z Czarnogórą oraz wszystkie jugosłowiańskie ziemie byłej monarchii austro-węgierskiej. 30 października doszło do zerwania unii Węgier z Austrią. Tę datę można uznać za kres istnienia dualistycznej monarchii austro-węgierskiej. 21 października zostało ukonstytuowane (przynajmniej w teorii) państwo niemieckoaustriackie. Wówczas Wiedniu działał jeszcze ostatni rząd cesarski. Ostatecznie ukonstytuowanie się nowej republiki austriackiej miało miejsce 16 listopada. Początkowo Austriacy wyrazili chęć połączenia się z Rzeszą Niemiecką, jednak państwa zwycięskiej koalicji nie wyraziły na to zgody. Pod koniec października 1918 r. spod okupacji austriackiej została wyzwolona część Galicji z Krakowem oraz polska część Śląska Cieszyńskiego. 11 listopada na froncie zachodnim Niemcy ogłosiły kapitulację. Rozpoczął się proces rozbrajania wojsk niemieckich stacjonujących na dawnych polskich ziemiach. 7 listopada 1918 r. w Lublinie powstał pierwszy Rząd Ludowy Republiki Polskiej. Mimo tego za datę odzyskania przez Polskę niepodległości przyjmuje się 11 listopada 1918 r. Po przekazaniu władzy Józefowi Piłsudskiemu przez Radę Regencyjną państwo polskie objęło część byłego zaboru rosyjskiego (Kongresówkę) oraz zachodnią Galicję z polską częścią Śląska Cieszyńskiego. Na terenie wschodniej Galicji 1 listopada 1918 r. powstała Zachodnioukraińska Republika Ludowa. Polski rząd nie uznał tego faktu i od tego czasu przez kolejne miesiące toczyła się wojna polsko-ukraińska. 16 listopada 1918 r. została proklamowana węgierska republika. Wśród nowych państw, które powstały po 1918 r., jednak nie na skutek wydarzeń związanych z I wojną światową, należy jeszcze wymienić Islandię. Po zakończeniu I wojny światowej mapa Europy uległa zmianie. Powstało kilka nowych państw narodowych, a rozpadły się monarchie wielonarodowe. Podsumowując po 1918 r. powstały następujące państwa narodowe: Austria, Białoruska Socjalistyczna Republika Radziecka, Czechosłowacja, Estonia, Finlandia, Islandia, Litwa, Łotwa, Niemcy (republika weimarska), Polska, Rosja Radziecka (Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich od 1922 r.), Królestwo Serbów, Chorwatów i Słoweńców, Ukraińska Socjalistyczna Republika Radziecka, Węgry. 1. EUROPA PRZED I WOJNĄ ŚWIATOWĄ – 1914 (MAPA 1.) KALENDARIUM WYDARZEŃ 1871 – powstaje zjednoczone Cesarstwo Niemieckie; 1878 – na kongresie w Berlinie mocarstwa europejskie ustalają nowy porządek polityczny na Bałkanach; 1879 – powstanie Dwuprzymierza – sojuszu Niemiec i Austro-Węgier; 1882 – Włochy przystępują do Dwuprzymierza, powstaje Trójprzymierze; 1894 – zostaje podpisany traktat francusko-rosyjski; 1902 – Włochy zawierają z Francją układ o neutralności; 1904 – podpisanie Entente cordiale – serdecznego porozumienia – pomiędzy Francją i Wielką Brytanią; 1907 – Wielka Brytania i Rosja zawierają traktat sojuszniczy, powstaje Trójporozumienie; 1911 – kryzys marokański; 1912–1913 – wojny bałkańskie; 1914 – wybucha I wojna światowa. Na przełomie XIX i XX wieku na świecie zaczęły narastać konflikty między największymi imperiami. W Europie od 1871 roku wzrosło znaczenie Niemiec, które po zjednoczeniu i powstaniu Cesarstwa Niemieckiego rozpoczęły dążenia do rozszerzenia swoich wpływów, także poza starym kontynentem. Niemcy spóźnieni w wyścigu o kolonie domagali się dla siebie terenów w Afryce. Nie wahali się użyć siły w realizacji swych dążeń, o czym może świadczyć wysłanie w 1911 roku niemieckiego okrętu wojennego do Maroka. Niemcy chcieli wywrzeć w ten sposób presję na Francuzach w kwestii podziału francuskich terenów w Afryce. Konflikt zażegnano metodami dyplomatycznymi, ale wszyscy zdawali sobie sprawę, iż było to rozwiązanie tymczasowe. Ambicje mocarstwowe mieli także Włosi. Ich pierwsza próba zdobycia kolonii w Abisynii (Etiopii) skończyła się jednak w 1896 roku sromotną porażką w bitwie pod Aduą z wojskami króla Menelika II. Jednak w 1912 roku, wykorzystując zaangażowanie imperium osmańskiego w wojny bałkańskie, Włochom udało się opanować Libię. Stare mocarstwa, takie jak Francja, Wielka Brytania, Austro-Węgry czy Rosja, w zaistniałej sytuacji musiały tak prowadzić swoją politykę, aby za wszelką cenę utrzymać swoją pozycję. Dotyczyło to zarówno sfery gospodarczej (utrzymanie dynamicznego rozwoju), militarnej (posiadanie silnej armii i floty), jak i prestiżowej. Gdyby nie nadążyły w tym wyścigu, mogły podzielić los Turcji, której upadek na początku XX wieku był przesądzony. W 1879 roku Niemcy i Austro-Węgry zawarły układ polityczno-militarny. Wielonarodowe państwo Habsburgów w XIX wieku systematycznie traciło na znaczeniu, ale mimo to nie wyrzekło się polityki ekspansji na Bałkanach. Jednak mieli tam groźnego konkurenta – Rosję, która uważała się za protektora wszystkich Słowian bałkańskich, przede wszystkim Serbów. Sojusz z Niemcami oznaczał pozyskanie silnego partnera, gotowego wesprzeć Austriaków w razie konfliktu z Rosją. Niemcy z kolei szukali sprzymierzeńca, który wspomógłby ich w wojnie z Francją. W 1882 roku do dwuprzymierza niemiecko-austriackiego dołączyły Włochy, widzące w tym układzie możliwość wzmocnienia swojej pozycji w rejonie Morza Śródziemnego, zwłaszcza kosztem Francji. W ten sposób powstał w Europie blok polityczno-militarny zwany trójprzymierzem, a potem państwami centralnymi. W obliczu tego zagrożenia Francja, pałająca żądzą odwetu na Niemcach za klęskę 1871 roku i chcąca odzyskać utracone wówczas tereny, skierowała swoje zainteresowanie w stronę Rosji. Gdyby w zbliżającej się wojnie można było zmusić Niemców do walki na dwa fronty, byłby to ogromny sukces dyplomacji francuskiej. W 1894 roku udało się zawrzeć Francuzom układ polityczny z Rosjanami, za którym poszło podpisanie układu wojskowego. Kolejnym sukcesem dyplomacji francuskiej było zawarcie w 1902 roku tajnego traktatu z Włochami, gwarantującego neutralność Włoch w razie konfliktu francusko-niemieckiego. Jednak najważniejszym wydarzeniem w budowie przez Francję antyniemieckiego bloku polityczno-militarnego w Europie było porozumienie z Wielką Brytanią. Oba kraje dzieliło bardzo wiele: rywalizacja w koloniach, rywalizacja gospodarcza i historia, w której Brytyjczycy częściej stawali do walki przeciw Francuzom niż u ich boku. Teraz jednak, wobec dynamicznej rozbudowy niemieckiej floty wojennej, niemieckiej ekspansji kolonialnej i szukania przez Berlin sojuszników na Bliskim Wschodzie, terenie traktowanym przez Londyn jako tradycyjna strefa wpływów brytyjskich, rząd brytyjski zdecydował się zmienić odwieczną politykę. W 1904 roku oba kraje podpisały porozumienie zwane Entente cordiale – serdecznym porozumieniem. Trzy lata później, w 1907 roku, pod wpływem mediacji francuskiej zawarto układ brytyjsko-rosyjski. Tak wyłonił się sojusz zwany trójporozumieniem lub ententą. W zaistniałej sytuacji wybuch wojny pozostawał kwestią czasu. Czekano tylko na iskrę, która zapali europejską beczkę prochu. Pojawiła się ona na Bałkanach, gdzie krzyżowały się interesy państw dążących do zdobycia spuścizny po padającym imperium osmańskim. Wśród krajów bałkańskich zwłaszcza Bułgaria i Serbia rościły sobie prawo do stworzenia własnych imperiów. W 1912 roku wybuchła wojna, nazwana później I wojną bałkańską, w której przeciw Turcji stanęła koalicja złożona z Bułgarii, Czarnogóry, Grecji i Serbii. Pokonana Turcja musiała oddać część terytorium. Zwycięzcy jednak szybko pokłócili się między sobą o zdobycze. Tak doszło do wybuchu II wojny bałkańskiej. Osamotniona Bułgaria stanęła w niej do walki z koalicją Serbów, Greków, Czarnogórców, Rumunów, a także Turków. Koalicja wprawdzie wojnę wygrała, ale jej wynik nie zadowolił żadnej ze stron. Wybuch kolejnej wojny był zatem kwestią czasu. 28 czerwca 1914 roku w Sarajewie został zastrzelony arcyksiążę Franciszek Ferdynand, austriacki następca tronu. Zamachu dokonali członkowie serbskiej organizacji nacjonalistycznej „Czarna Ręka”, którzy sprzeciwiali się wpływom monarchii Habsburgów na Bałkanach i aneksji Bośni i Hercegowiny przez Austro-Węgry. Zabójstwo to stało się dla Niemiec doskonałym pretekstem do rozpoczęcia wojny. Dwór wiedeński za namową Berlina wystosowały do rządu serbskiego ultimatum, które praktycznie godziło w niepodległość Serbii. Jednocześnie rozpoczęto mobilizację armii austriackiej. Kiedy Serbia odrzuciła jeden z punktów ultimatum, 28 lipca 1914 roku Austro-Węgry wypowiedziały jej wojnę. Społeczeństwa europejskie początkowo entuzjastycznie przyjęły wybuch wojny, jednak już pierwsze tygodnie pokazały, jak straszny i krwawy jest to konflikt. Rosnące straty na frontach, coraz większe problemy z zaopatrzeniem w walczących krajach, głód i choroby – wszystko to przyczyniało się do wzrostu nastrojów antywojennych zarówno wśród walczących żołnierzy, jak i cywilów na zapleczu frontu. W Rosji w 1917 roku doprowadziło to do rewolucji. Jesienią 1918 roku rewolucje ogarnęły Niemcy i Austro-Węgry. Zwycięskie państwa ententy miały zbudować nowy porządek na gruzach państw swoich przeciwników. Dwustronna szkolna mapa ścienna wydawnictwa Nowa Era, przedstawiająca Polskę i Europę po II wojnie światowej oraz rozpad systemu komunistycznego. Pierwsza strona zawiera mapę przedstawiającą Polskę w granicach po II wojnie światowej z zaznaczonymi zmianami granic w 1951 r. i przedstawionymi kierunkami przesiedleń ludności (w skali 1:2 000 000). Na stronie zamieszczono również drugą mapę, która przedstawia sytuację polityczną w Europie po II wojnie światowej wraz ze strefami okupacyjnymi w Niemczech i w Austrii (w skali 1:7 000 000). Druga strona to mapa protestów społecznych w Polsce Ludowej (w skali 1:1 500 000) oraz mapa rozpadu systemu komunistycznego (w skali 1:4 000 000). Uzupełnieniem map są krótkie opisy i ilustracje poszerzające temat mapy. Mapa oprawiona w rurki, gotowa do zawieszenia. Dodaj recenzję: (Zobacz recenzję) Kod: MR-HI-21 Producent: MERIDIAN Kod producenta: Waga: kg Dostępność: Jest Historia ceny Ilość:szt. Cena netto: 235,00 zł 246,75 zł Rodzaj: mapa ścienna Foliowanie: dwustronne Oprawa: wałki drewniane Szkolna mapa ścienna przedstawiająca Europę po roku 1945, skomplikowaną sytuację polityczną zaistniałą po drugiej wojnie światowej - podział na dwa bloki polityczne i "żelazną kurtynę". Mapa przekrojowo ujmuje burzliwe i złożone zagadnienie powojennego pięćdziesięciolecia: interwencje i konflikty zbrojne, ruchy separatystyczne oraz ataki terrorystyczne jak również towarzyszące im protesty społeczne, polityczne, strajki i zamieszki oraz spory i konflikty narodowościowe. Dodatkowo na mapie widnieją granice Rady Wzajemnej Pomocy Gospodarczej (RWPG) utworzonej w latach 1949-1991, państw stowarzyszonych jak również Europejskiej Wspólnoty Gospodarczej (EWG). W kartonach bocznych zamieszczone są mapy: 1. Strefy okupacyjne w Niemczech i Austrii po II wojnie światowej 2. Wojna w Chorwacji oraz Bośni i Hercegowinie (1992-1995) 3. Powstanie państwa Izraela Na mapie znajduje się linijka chronologiczna (kalendarium), na której zaznaczono najważniejsze wydarzenia polityczne, religijne i kulturowe. MAPA KONTUROWA DO POBRANIA Wersję ćwiczeniową mapy formatu A4 (plik pdf), z możliwością kopiowania do celów dydaktycznych, można pobrać w zakładce Załączniki znajdującej się poniżej opisu produktu. Pobierając mapę konturową akceptujesz WARUNKI LICENCJI. Skala: 1 : 4 000 000 1 : 3 200 000 Format: 160 x 120 cm200 x 150 cm Pomoc dydaktyczna do: historii Poziomy nauczania: podstawowy ponadpodstawowy policealny Oprawa: laminowana dwustronnie folią strukturalną o podwyższonej wytrzymałości na rozdzieranie oprawa w drewniane półwałki z zawieszeniem sznurkowym Udzielamy 5-ciu lat gwarancji na trwałość oprawy i folii. Polecamy produkty Załączniki Recenzje (1)

europa po i wojnie światowej mapa